"Welke krachten bezit deze muziek?', vraagt Yo-Yo Ma zich op zijn website af over de cellosuites van Bach. "Zelfs tegenwoordig, 300 jaar later, biedt deze muziek ons steun bij het omgaan met lastige situaties." Het lijdt geen twijfel dat hij die vraag op dit album zelf beantwoordt met zijn expressieve en meeslepende vertolkingen van de cellosuites. Ma, die de stukken regelmatig uitvoert bij concerten, meent dat Bachs muziek een "oneindige variëteit" bevat, waarmee de componist ernaar streeft "om te begrijpen wat een cello allemaal kan doen". Bach schreef de zes cellosuites tijdens de enige periode in zijn leven dat hij niet werkte in dienst van een kerk. "Die jaren beschouw ik als zijn vrije jaren", zegt hij. Dat zijn de jaren waarin hij als het ware kon zeggen: "Wat voor experimenten kan ik uitvoeren in dit laboratorium?" Bach experimenteert volgens Ma in de suites niet alleen met de mogelijkheden van de cello, maar ook met de kracht van muziek om het ondefinieerbare uit te drukken, en om iets te zeggen over de natuur en menselijkheid. Hieronder vertelt Yo-Yo Ma meer over de suites en hoe hij deze interpreteert. Unaccompanied Cello Suite No. 1 in G Major "'Suite nr. 1' is de eerste suite die ik leerde spelen, ik was toen vier jaar. Ik zie het als een beschrijving van iets in de natuur, wellicht water; iets met een oneindige variëteit. In het openingsdeel zit een interessante ontwikkeling. In het midden stopt het, daarna volgt een sterkere heropbouw. Dat is een deel van de verhaallijn waarmee Bach keer op keer experimenteert. Het heeft raakvlakken met hoe een samenleving fungeert." Unaccompanied Cello Suite No. 2 in D Minor "Het eerste deel van deze suite is het eerste stuk dat ik als vijfjarige uitvoerde in Parijs. Zoals veel van deze suites heeft 'Suite nr. 2' een structuur die je kan opdelen in hoofd, hart en handen. Het vierde deel, de sarabande, is het hart. De menuetten en gigue zijn de benen. Ook hier is er in het openingsdeel een stilstand. Je hoort dat iemand alsmaar probeert om ergens te komen, maar diegene raakt terneergeslagen, alhoewel de muziek het blijft proberen. De suite eindigt echter hoopvol. Dit is nog steeds een van mijn favoriete suites." Unaccompanied Cello Suite No. 3 in C Major "Het is zo prachtig als je een muziekstuk tegenkomt dat pure vreugde brengt. Vreugde en feestelijkheid. Vreugde en de viering van menselijke prestaties. Vreugde en de viering van wat de overvloed van de natuur ons schenkt. In 'Suite nr. 3' wordt dat volledig uitgedrukt, wat weer onderdeel is van Bachs wens om te begrijpen wat een cello allemaal kan doen." Unaccompanied Cello Suite No. 4 in E-Flat Major "Na drie suites denkt Bach dat hij de cello door en door kent, maar dan stelt hij zichzelf de vraag: "Kan de cello doen wat ik wil dat het doet?". Vanaf 'Suite nr. 4' verbreedt hij wat het instrument kan doen. In het begin speelt hij met structuren, waardoor de muziek vreemde oorden bereikt. Het is een geweldige prestatie. Deze suite voert ons mee naar verbluffende gebieden." Unaccompanied Cello Suite No. 5 in C Minor "We weten dat Bach gefrustreerd was door bepaalde pijporgels. Ze konden niet doen wat hij wilde. Dat ging ook op voor de cello. In 'Suite nr. 5' beslist Bach dat hij een rijker geluid wil. Maar de cello kan dat niet leveren, dus hoe lost hij dat op? Hij stemt een van de snaren lager, waardoor hij in staat is om nieuwe emoties te verkennen. Ook breidt hij de vorm uit: de prelude is niet louter een improvisatie, maar wordt voorzien van een fuga. Dat was in die tijd de meest complexe manier om muziek te organiseren. De daaropvolgende dansante delen gaan door een soort wormgat en voeren je naar andere dimensies." Unaccompanied Cello Suite No. 6 in D Major "Bach denkt dat hij alles weet over de cello, maar hij wil de mogelijkheden verruimen. Daarom schreef hij 'Suite nr. 6' voor een cello met een extra snaar. Hij vond een instrument dat tegemoetkwam aan zijn behoeftes. We spelen het op een cello, maar het vereist spel op de hoogste noten, wat zeer moeilijk is. Het doel daarvan is niet om technisch vuurwerk te leveren, maar om een architectuur te scheppen. In deze suite reikt Bach naar de hemel en levert hij het sublieme, hij levert transcendentie, hij levert een kosmische viering. Het is een ongelooflijke prestatie. Na het afronden van 'Suite nr. 6' schreef hij geen zevende suite, want de zevende is bedoeld om te rusten. Het is de sabbat."