Met verse poëzie uit de immer stemmige koker van Robert Smith brengt The Cure in 1989 op Disintegration alles samen wat de gothrockers in het afgelopen decennium hebben gedaan. De band magnetiseert door schemerende soundscapes die we kennen uit de beginjaren aan te vullen met de hitgevoelige melodieën en hooks waarmee de band even later commercieel doorbrak. Het levert weelderige droomsongs op, goed voor een creatief hoogtepunt in de discografie van de Engelse idolen.