Fresia & Milan parkeren de bus ESPN NL, Fresia Cousino Arias, Milan van Dongen

Nog niet zo heel lang geleden lag de wereld aan de voeten van Jetro Willems. De verhuurperiode aan Newcastle United leek een succes te worden en ook het Nederlands elftal was opnieuw in aantocht. En toen raakte de linksback geblesseerd. Zwaar geblesseerd. Twee artsen dachten dat zijn knie niet meer te herstellen was, maar Willems ging toch voor een operatie. Weken lag hij op de bank zonder iets te kunnen en terugdenkend aan die periode weet Willems: in die tijd was ik depressief. Na een periode van rust keerde de verdediger dit kalenderjaar terug in de Nederlandse Eredivisie. Eerst een minder halfjaar bij Groningen, nu bij Heracles Almelo. Het leven lacht de geboren Curaçaoënaar weer toe, hij voelt zich weer Jetro. Daarover praat de 22-voudig international van het Nederlands elftal in de nieuwe aflevering van Fresia & Milan Parkeren de Bus.

Jeffrey Bruma behoort tot het gezelschap voetballers dat de aanvoerdersband van het Nederlands elftal om zijn arm heeft gehad, maar op het moment dat hij een tussenstap nam richting de top van Europa kreeg de verdediger last van een knieblessure. Uiteindelijk is hij zijn kraakbeenblessure te boven gekomen door voor een alternatieve route in het revalidatieproces te kiezen, tegen de wil van zijn club in. Na zeven jaar in het buitenland keerde de 25-voudig international dit kalenderjaar terug, waarna hij afgelopen zomer koos voor zijn gezin en tekende bij RKC Waalwijk. Vroeger koos zijn familie nog voor hem, verhuisde zijn moeder mee naar Londen zodat de kleinste telg van het gezin bij Chelsea kon spelen. Sindsdien is Bruma veel veranderd. Niet meer de stoere kerel van weleer, maar iemand die zich van zijn kwetsbare kant kan laten tonen. Meer hoor je in Fresia & Milan Parkeren de Bus.

Lorenzo Ebecilio had bij Ajax weinig tijd nodig om Frank de Boer te overtuigen van zijn voetbalkwaliteiten en na twee kampioenschappen met de Amsterdammers trok de dribbelaar de wijde wereld in. De momenten dat het leven de voetballer echt toelacht komen minder vaak voor dan dat Ebecilio in een dal zit. En verblijfsplekken als Dagestan, Japan of Azerbeidzjan helpen dan niet echt mee om je snel weer kiplekker te voelen. Wat het kostte om als profvoetballer te leven, kon Ebecilio na verloop van tijd nauwelijks nog opbrengen. En dus besluit de rechtspoot op 31-jarige leeftijd: ik stop ermee. Inmiddels gaat het weer goed met de Hoornaar en brengt hij zijn tijd door als personal trainer in een gym in Enkhuizen.

Na een periode van elf jaar in het buitenland keerde Bram Nuytinck deze zomer terug bij de club waar het voor hem allemaal begon: N.E.C. Nijmegen. Daarmee haalden de Nijmegenaren voor het vierde jaar op rij een clubicoon terug naar het Havana aan de Waal. Edgar Barreto, Lasse Schöne en Jasper Cillessen gingen de robuuste verdediger de afgelopen jaren al voor. Met een rugzak vol aan verhalen schuift Nuytinck aan in de podcast Fresia & Milan Parkeren de Bus en vertelt de 33-jarige linkspoot over zijn avonturen in het buitenland. Bij Anderlecht speelde de voormalig aanvoerder van Jong Oranje mee om de prijzen en in de Champions League, bij Udinese en Sampdoria kwam hij veelal uit in het rechterrijtje van de Serie A. Maar als in Italië de druk het hoogst is, gebeuren de meest krankzinnige dingen. Zo ondervond Nuytinck aan den lijve.

Zonder iemand die hij kent, komt Gibril Sankoh als tiener aan in de haven van Rotterdam. Hij zwerft op straat tot hij hulp vraagt en daardoor van AZC naar AZC verkast. Pas als de bal aan zijn voet is stopt het hoofd met denken en dat ronde ding zorgt ervoor dat hij carrière kan gaan maken als profvoetballer. Dat begint bij Telstar, maar al snel wordt hij opgepikt door FC Groningen. Daar waar hij al snel wordt gebombardeerd tot publiekslieveling. Maar zijn verleden in Sierra Leone waar rebellen zorgen voor een burgeroorlog is Sankoh alles behalve vergeten. In de podcast Fresia & Milan Parkeren de Bus doet Sankoh zijn verhaal.

Een voorzitter die met een pistool het veld op komt, een bekerfinale spelen terwijl je een uur eerder nog met traangas in je ogen het stadion hebt betreden en de bijnaam De Artiest. Het zijn drie aspecten uit de carrière van Diego Biseswar in zijn tijd bij PAOK, waar hij zeven seizoenen speelde. Met meer dan 100 wedstrijden voor Feyenoord in de benen vertrok Biseswar naar het buitenland en meer dan een decennium bleef hij weg. Een clubhopper is hij niet te noemen en het liefste was hij zijn hele loopbaan bij een club gebleven. Ook maakt de spelmaker onderdeel uit van de nieuwe Surinaamse generatie en op 35-jarige leeftijd wil hij maar één ding: zijn carrière afsluiten in de Eredivisie.